to die, or not to die

Niet normaal hoe cool!! Kan het niet in woorden omschrijven wat voor een kick wij vandaag gehad hebben! We begonnen de dag om half 8 in the Irish pub, waar we werden opgewacht om vervolgens met 11 man in een busje te stappen, mountainbikes bovenop. We gingen naar de buitenrand van La Paz, waar de hernieuwde toegangsweg is gelegd (asfalt en 2 baans). Hier werden we op een hoogte van 4700 meter uitgeladen, fietsen gecheckt, afgesteld en beetje geoefend. Vervolgens was het van belang netjes aan de rechterkant van de ‘snelweg’ te blijven, minimaal 3 seconden achter elkaar.. ( dit om ongelukken te voorkomen, die helaas wel voorkomen) we roetsjten de snelweg af naar beneden... Nou motorrijden geeft een kick van vrijheid... Dit is helemaal bizar! Onderweg hadden we om de zoveel tijd een stop, om even bij te komen en rust in de armen te geven. Geen idee na hoeveel tijd, maar de snelweg liep omhoog, dus we werden ingeladen en naar de echte officiële ‘Death Road’ gebracht. Death road is een weg, kronkelend om de bergen heen, met stukken van op z’n breedst 3m. Tot 2006 werd deze weg gebruikt door een ieder die van en naar La Paz wilde, motor, auto, bus en vrachtwagen... En dan elkaar passeren. De weg kende een gemiddelde van 350 doden per jaar. De weg is dus absoluut niet geasfalteerd, dieptes van 400 meter, kent veeeeel gravel en stenen en geen vangrail... Good luck to us!
Maar eenmaal op die fiets, naar beneden.. Hoe cool!! Het was koud, de wind floot echt je oren in, maar de wind moest ook een soort van door je hoofd. Vooral je hersenen niks laten beslissen! De fiets kan het aan, nu jij nog. We hadden ongeveer 8 stops en die waren ook echt nodig, je bent zo geconcentreerd, je armen vangen zoveel klappen op, ondanks vering van de voorvork. Onderweg werden we nog gewezen op een bus die in het ravijn lag, alle ongelukken die er gebeurd zijn met overmoedige bikers, maar we zijn veilig zonder vallen beneden gekomen! Wel een tip voor diegene die dit ook van plan zijn, of je kent iemand... Neem een zeembroek mee, want 64kilometer op een mtb met alleen maar gravel is zachtjes uitgedrukt: zeer onprettig voor de arie.
Maar ja, toen waren we beneden... Toen moesten we nog terug... Dezelfde weg als heen, maar dan in het busje. Kan je vertellen, dat gaat veel minder snel, maar vind ik ook een stukje linker, als fietser ben je toch wendbaarder. Maar desalniettemin, heb deze route wel van het uitzicht genoten. Uiteindelijk waren we rond 20:30 weer in het hotel. We konden de stad niet goed door, het was feest ( wisten wij veel). Het vuurwerk ging in iedergeval nog door tot uurtje of 5.